|
Сьпека. Поўдзень
|
|
Зь «Вераб'інай сюіты»
|
Верабей на плоце,
Сонцам яго паліць,
Тут жа яго дзеткі
Рты парасчынялі.
Поруч вераб'іха,
Злосная кабета,
І лае, і перыць
Вераб'я за гэта:
«Выбраў ты кватэру,
Цэлы дзень тут сонца,
Да ракі далёка,
Да лесу бясконца...
Зьнёс бы сотню вусьняў
Шпаку-ягамосьці,
Зазваў бы зязюлю
Выпіць чарку ў госьці –
Мелі б мы і дачу
Не горш, як у цёці,
Калі б ты, калода,
Не сядзеў на плоце,
Што табе і жонка,
Што хоча на дачу,
Што табе і дзеткі,
П'янюга, няўдача».
Верабей сумуе:
«Сьпека. Лаюць злосна.
Дзе ад жонкі дзецца?»
..................................
Цяжка яму, млосна.
Люты 1955 г.
|
|
